Niezwykle ciekawa jest architektura chińska. Większości osób kojarzy się ona z dachami, które mają charakterystycznie wygięte w górę narożniki. Wbrew temu co mogłoby się wydawać taki układ dachu to nie wynalazek chiński. Na tereny Chin dachy takie przywędrowały z Azji Południowo – Wschodniej. Pojawiły się w Chinach za czasów dynastii Song. Początkowo dachy chińskich budynków miały klasyczne proste kształty. Nowy rodzaj dachu cieszył się jednak wielką popularnością i bardzo szybko się rozprzestrzeniał. Chińskie budynki wznoszono wykorzystując na ogół cegłę lub drewno. Z tego też powodu z najdawniejszych okresów chińskiej architektury nie zachowało się praktycznie nic. Podstawowe cechy chińskiej architektury pochodzą z okresu Song oraz Tang. Do cech tych zalicza się przede wszystkim asymetrię, która obecna jest w typowym chińskim budynku. W budynkach takich jak świątynie czy pałace można dostrzec rzędy kolumn, które wysunięte są przed fasadę budynku. Bardzo często można spotkać także ażurową ściankę, która zasłania główne wejście do budynku.

Bez wątpienia wielką architekturę stworzyli nie tylko Grecy, ale także Rzymianie. Architektura rzymska cechuje się niezwykłą oryginalnością. Wiele elementów zostało przejętych z architektury Etrusków oraz Greków. Mimo jednak tego drobnego zapożyczenia architektura starożytnego Rzymu jest niepowtarzalna i ma swój własny charakter. Rzymianie wykorzystywali porządki greckie. Używali ich jednak trochę inaczej. Podczas gdy Grecy używali ich głównie jako elementy konstrukcyjne to Rzymianie wykorzystywali ich walory dekoracyjne. Kolumny i belkowania stosowano więc często wtedy kiedy cała budowla już stała. Rzymianie najczęściej sięgali po porządek koryncki, który bardzo chętnie modyfikowali tworząc styl kompozytowy. Oprócz wypalanej cegły i kamienia, które były używane w starożytnej Grecji Rzymianie sięgali także po rzymski beton. Pozwoliło im to zrewolucjonizować architekturę i sprawić, że z pewnością poszła ona do przodu. Rzymski beton był mieszaniną gruzu, popiołu wulkanicznego oraz zaprawy wapiennej.

Mówiąc o architekturze nie sposób wspomnieć o architekturze starożytnej Grecji. Budynkiem, który jest najbardziej charakterystyczny była świątynia. Wzorem podstawowego typu śiątyni greckiej był megaron, czyli prostokątny budynek, który wyposażony był w jedną izbę i przedsionek. Budynek ten w kulturze mykeńskiej obecny był jako dom władcy. Pierwsze świątynie greckie, czyli te pochodzące z okresu archaicznego, budowano z wykorzystaniem drewna i suszonej cegły. Już w VII wieku zaczęło zamiast konstrukcji drewnianej używać kamienia dzięki czemu świątynie zaczęły nabierać monumentalnych rozmiarów. Świątynia grecka była uważana za dom, w którym mieszka bóstwo. Wierni nie wieli więc do niej wstępu. Wierni gromadzili się przed wnętrzem świątyni. Dlatego też w greckich świątyniach dekoracja koncentrowała się na części zewnętrznej. Na ogół greckie świątynie umieszczano na podwyższeniu, które składało się z trzech stopni. Dzięki takiemu zabiegowi świątynia wydawała się jeszcze większa.

Sztuka starożytnej Mezopotamii to także wspaniała architektura. Pierwsze budowle, które powstawały na terenie dzisiejszej Mezopotamii były budowane przy użyciu gliny oraz trzciny. Następnie do ich wzniesienia używano suszonej cegły, która była hartowana lub wypalana. Spoiwem była w tym przypadku smoła bitumiczna. Najbardziej charakterystycznym elementem mezopotamskiej architektury był zigurat, czyli budowla sakralna. Historycy przyjmują, że może on mieć dwa źródła. Jedna hipoteza mówi, że wywodzą się one z sanktuariów z okresu neolitu, które były wznoszone na wzgórzach pochodzenia naturalnego. Druga hipoteza mówi, że wywodzą się one z trójdzielnych świątyń, które stawiano na platformach, które były sztucznie usypane. W Mezopotamii można wskazać na dwa główne typy mieszkalnych domów. Oba ukształtowały się już w okresie neolitu. Pierwszy z nich budowany był na planie prostokąta.

Kiedy mówi się o starożytnej Persji nie sposób nie wspomnieć o zachwycającej architekturze pałacowej. To właśnie dawana Persja była krajem, w którym najważniejsza stała się architektura dworska. Był to pierwszy kraj na całym świecie, w którym architektura dworska nabrała tak wielkiego znaczenia. Persja miłośnikom sztuki kojarzy się przede wszystkim ze wspaniałymi zespołami pałacowymi. W zespołach tych uwagę przykuwały ogromne sale, w którym umieszczano rzędy wielkich kolumn. Po dziś dzień możemy oglądać ruiny takich zespołów pałacowych, które zachowały się w Pasargade, Persepolis oraz w Suzie. Pałac, który mieścił się w Pasargade był jeszcze skromny jeśli porównamy go z kolejnymi. Dostrzec można było tutaj trzy bardzo charakterystyczne elementy. Były to propyleje, które stanowiły główne wejście, apadana, która była wspaniałą salą audiencyjną, w której umieszczano szeregi kolumn oraz pałac królewski. Elewacje tego zespołu pałacowego ozdobione były rzędami kolumn, które wspierały dach. Takie rzędy kolumn określa się mianem portyków.

Budowa domu jest zadaniem bardzo trudnym. Przed osobą, która decyduje się budować dom stoi wiele pytań oraz niezwykle trudnych zadań, które wymagają doskonałej organizacji. Budowa domu rozpoczyna się oczywiście od znalezienia działki, na której ten dom może stanąć. Trzeba wiedzieć, że nie może to być działka rolna. Szukając więc działki pod budowę domu dobrze jest szukać takiej, która jest działką odrolnioną. Dobrym wyjściem jest także zakup działki, która jest działką uzbrojoną, czyli podłączona jest pod gaz, światło oraz wodę. W przeciwnym razie narazimy się na dodatkowe koszty. Kiedy już mamy działkę musimy zakupić projekt domu i uzyskać pozwolenie na budowę. Bez pozwolenia nie możemy zacząć żadnych prac. Jeśli chodzi o projekt możemy zdecydować się na zakup tańszego gotowego projektu lub też zatrudnić architekta, który dostosuje projekt domu do naszych indywidualnych potrzeb. Takie wyjście jest jednak dużo droższe. Kiedy mamy już projekt i pozwolenie na budowę możemy poszukać firmy budowlanej, która zajmie się budową domu.

Mówiąc o architekturze nie można zapomnieć o architekturze tak zwanego okresu wczesnochrześcijańskiego. Przed wzniesieniem kościołów oraz innych miejsc kultu chrześcijanie spotykali się na modlitwie w prywatnych domach. Domy takie oddawane były przez zamożnych wyznawców wspólnocie. Określano je jako domy Kościoła. Jeden z takich domów zachował się w Dura Europos w Syrii. Dom ten wyposażony jest w centralny dziedziniec oraz baptysterium, w którym obecny jest basenik chrzcielny. Pierwsze kościoły zaczęto wznosić w drugiej połowie III wieku. Kiedy jednak rozpoczęły się prześladowania chrześcijan zostały one całkowicie zniszczone. W roku 313 naszej ery chrześcijaństwo zostało uznane za religię publiczną. Od tego roku rozpoczęło się wznoszenie kościołów, które były fundowane przez Konstantyna Wielkiego. Już w IV wieku doszło do wykształcenia się podstawowych form kościołów,

W architekturze wskazać można kilka stylów. Jednym z nich jest styl romański, który kojarzy się przede wszystkim ze sztuką sakralną. Styl romański obecny był w sztuce w okresie średniowiecza. Obejmował swoim zasięgiem Europę Zachodnią oraz Środkową. Nazwa stylu romańskiego zrodziła się jednak dopiero na początku XIX wieku. Jej autorami byli francuscy historycy, którzy w ten sposób chcieli podkreślić związek tego stylu architektonicznego z rzymską cywilizacją. Styl romański wiąże się przede wszystkim z budową monumentalnych kościołów. Z pewnością przyczyniły się do tego liczne pielgrzymki, które były efektem rodzącego się wówczas kultu świętych. Głównym materiałem, który używany był do wznoszenia kościołów był kamień. Na terenach, na których kamień był trudno dostępny wykorzystywano cegłę. Styl romański charakteryzuje się znaczną grubością murów, w których osadzone były niewielkie okna oraz równie nieduże drzwi. Dzięki takiemu rozwiązaniu kościoły w okresie sporów wojennych stawały się twierdzami, które było niezwykle ciężko zdobyć.

Jednym z bardziej oryginalnych stylów architektonicznych, który na dodatek przez lata wzbudzał wiele krytyki i kontrowersji jest styl barokowy. Pojęcie baroku pojawiło się w wieku XVI. Początkowo pojęcie to oznaczało coś dziwnego i niezwykłego. Warto wspomnieć, że nie miało raczej wydźwięku pozytywnego. Styl barokowy ma wiele cech, które z łatwością pozwalają go odróżnić od pozostałych stylów architektonicznych. Przede wszystkim styl ten można określić jako styl dynamiczny, w którym obecny jest ruch i napięcie. Architektura barokowa wydaje się być niezwykle przytłaczająca. Efekt taki osiągniętą przez budowanie budowli niezwykle monumentalnych oraz spiętrzenie kompozycji. W architekturze barokowej nie dostrzeżemy równowagi. Zamiast tego zauważymy jeden dominujący element, któremu podporządkowano wszystkie pozostałe elementy kompozycji. Architekci barokowi bardzo dobrze operowali światłocieniami. Chętnie sięgali także po formy wybujałe. Architekci barokowi czerpali z architektury klasycznej. Byli jednak od niej dużo bardziej bogatsi,

Mówiąc o architekturze nie sposób nie wspomnieć o piramidach, czyli najstarszych grobowcach na świecie. Zanim narodziły się piramidy Egipcjanie grzebali swoich zmarłych bez użycia trumien. Pochówek odbywał się w płytkich jamach, które wykopywano na pustyni. Czasem nad grobem usypywano niewielki kopczyk z piasku. Taki pochówek nie zabezpieczał jednak zwłok przed niszczeniem spowodowanym działaniem czynników atmosferycznych czy zjedzeniem przez dzikie zwierzęta. Na drodze dążenia do skutecznej ochrony ciał swoich zmarłych Egipcjanie wymyślili piramidy. Okres piramid to około 100 lat zarówno Starego jak i Średniego Państwa. To właśnie wtedy ciała większości królów grzebano w wielkich grobowcach, które miały kształt ostrosłupa. Piramidy wznoszone były na ogół na zachodnim brzegu Nilu. Były więc położone niedaleko od Memfis, która uważana jest za pierwszą stolicę Egiptu. Na wielką nekropolię w Memfis składały się następujące cmentarze: Sakkar, Giza, Abu Sir, Dahszur, Abu Dżirab. Naukowcom udało się odnaleźć około dziewięćdziesiąt piramid.