Architektura okresu wczesnochrześcijańskiego
Mówiąc o architekturze nie można zapomnieć o architekturze tak zwanego okresu wczesnochrześcijańskiego. Przed wzniesieniem kościołów oraz innych miejsc kultu chrześcijanie spotykali się na modlitwie w prywatnych domach. Domy takie oddawane były przez zamożnych wyznawców wspólnocie. Określano je jako domy Kościoła. Jeden z takich domów zachował się w Dura Europos w Syrii. Dom ten wyposażony jest w centralny dziedziniec oraz baptysterium, w którym obecny jest basenik chrzcielny. Pierwsze kościoły zaczęto wznosić w drugiej połowie III wieku. Kiedy jednak rozpoczęły się prześladowania chrześcijan zostały one całkowicie zniszczone. W roku 313 naszej ery chrześcijaństwo zostało uznane za religię publiczną. Od tego roku rozpoczęło się wznoszenie kościołów, które były fundowane przez Konstantyna Wielkiego. Już w IV wieku doszło do wykształcenia się podstawowych form kościołów, które obecne są do dzisiaj. Najpopularniejszą formą stała się wówczas bazylika, która bardzo łatwo przyjęła się na Zachodzie. Przy jej powstawaniu inspirowano się rzymskimi bazylikami świeckimi, którymi były po prostu hale, które dzielone były na nawy. Bazylika wyposażona była w trzy lub pięć naw, z których najwyższą była ta nawa, która znajdowała się w środku. Nawa środkowa miała oddzielne oświetlenie. Nawy były od siebie oddzielane przez kolumny.
